'Lady Gaga zingt vaak goed, en zelf. Dat moet je er tegenwoordig bij zetten'

RECENSIE: In de derde reeks optredens die Lady Gaga ophangt aan haar Born This Way-album, een tour die nu tot Born This Way Ball is gedoopt, gebeurt veel. Het is een groot visueel spektakel vol dans- en verkleedpartijen, het aantal kostuumwisselingen evenaart bijna het aantal liedjes, en Gaga zelf bedrijft niks minder dan topsport, zo sjeest ze op en neer op de catwalk rond haar meest fanatieke fans vooraan in de 'Monsterpit', en raast ze over de trappen in het nogal Playmobil-achtige kasteel, dat dit keer het decor vormt.

In de torens staan de muzikanten, een bescheiden vijfmansband, dat een bij vlagen lelijk blikkerig metal geluid produceert, maar in elk geval alle ruimt laat aan Lady Gaga zelf, die echt zingt en dat vaak ook nog eens erg goed doet.

Dat moet je er tegenwoordig bij zetten, want van Britney Spears tot Madonna lijkt zingen een bijzaak te zijn geworden, die zang staat net als de meeste muziek op een harddrive, playback is de standaard, alles draait om het visuele aspect van de show. Gaga denkt in haar hoogmoed dat ze het allebei kan, en daar vergist ze zich in. Geen dansje verloopt synchroon, en haar uitstraling is zo gewoontjes dat je, wanneer er veel mensen op het podium staan, echt moet zoeken wie van hen Lady Gaga is. Of, zoals ze zich vanavond noemt, Mary Jane Holland. Een verwijzing naar het in haar ogen geweldige cannabis-gedoogbeleid, waar ze toen er even een rustmoment in haar show kwam maar niet over uitgepraat raakte.

Die rust, toen Gaga plaatsnam achter een hybride van een motorfiets en een elektrische piano, was wel even nodig, want we hadden nogal wat aan ons voorbij zien trekken in het eerste uur in de volle Ziggo Dome. Een rondrit op een (niet echt) paard, een heuse geboorte voorafgaand aan Born This Way, waarin Gaga zelf de vagina openritste en uit een immense baarmoeder stapte, en een soort van gevecht met buitenaardse machten, die er op uit waren de creativiteit uit de ster te halen.

Een flinterdun verhaaltje dat op de juiste momenten ruimte bood aan de juiste hits. Want met nog maar twee albums op haar naam, bleek het best lastig om tweeënhalf uur met evenwichtig materiaal te vullen. Het was op den duur ook echt wachten op een echte hit als Just Dance of Poker Face. Het nieuwe Princess Die, van het volgend jaar te verschijnen Popart, bleek een wat temerige ballad, overigens goed gezongen achter de piano.

Daarna volgde een heavy metal-climax in You And I, en werd stilaan duidelijk waar het grootste verschil met een Madonna-show in zat. Lady Gaga kiest voor een heavy metal-esthetica, en roept haar fans voortdurend op te blijven geloven in zichzelf, waar Madonna haar fans juist op zoek laat gaan naar het hogere, in een sfeer van disco-muziek.

Heavy metal versus disco. Grauwe morbide gothic-vormgeving versus flitsend escapisme. Beide artiesten verschillen veel meer van elkaar dan je zou denken, Lady Gaga is meer een vrouwelijke Marilyn Manson dan een Marilyn Monroe zoals Madonna en haar volgelingen. Dat maakt Lady Gaga interessant, maar ze moet er nog wel wat meer pakkende songs bij componeren, te vaak (Americano, Alejandro) neigden de liedjes naar kitsch. Goed gezongen, dat wel.


-- Ik heb deze recensie gekozen, omdat het gaat over Lady Gaga die zingt en danst. En omdat ik vind dat dansen ook kunst is...